Home sweet home?

Afgelopen zaterdag bezochten we de Walmer Township... of toch een deeltje daarvan.



Na meer dan twee weken kregen we eindelijk een zicht op waar onze kids vandaan komen en hoe het er eigenlijk echt aan toe gaat in een Township. Je rijdt er hier namelijk erg makkelijk voorbij, de government heeft er namelijk voor gezorgd dat aan de rand van de townships er allerlei vrolijk gekleurde huisjes staan die het zicht voor de toeristen op de township belemmeren. Of dat is toch de reden die onze gastvrouw ons vertelde... 

De gekleurde huisjes zijn door de regering gebouwd en worden gratis aan de inwoners aangeboden. De keerzijde van de medaille? Je kan er soms jaren op de lijst staan vooraleer je een huisje toegewezen krijgt en het merendeel van het geld dat richting de bouw van de huizen zou moeten gaan gaat rechtstreeks in de zakken van mensen die het niet nodig hebben...

Maar dus de township...We mogen natuurlijk blij zijn met de free houses, maar als we dan de kans kregen om bij onze gids binnen te gaan kijken... dan was het niet echt meer dan een huis met één slaapkamerkamer, een erg klein badkamertje, een mini keukentje en met een beetje geluk nog een leuke leefruimte. Als je dan weet dat hier soms gezinnen van meer dan 5 personen leven, dan vraag je je toch af hoe ze dat doen.

We kregen na de eerste introductie met onze gids in haar huis de kans om op pad te gaan en enkele plaatsen in de Township te bezoeken. Eerste stop: de winkel op de hoek van de straat. We stapten binnen en zagen meteen grote frigo's met heerlijke frisdranken, (verse, of zo leek het toch) groenten en fruit, deegwaren, ... alles wat iemand nodig zou kunnen hebben. De winkel was uiteraard geen grote Delhaize zoals bij ons, maar denk aan een erg kleine lokale buurtwinkel en je zit er dichtbij. Het enige grote verschil? De grote ijzeren tralies aan de kassa om de kassier te bescherm van eventuele overvallen. Slik.

We wandelden buiten en gaven onze gids complimentjes over haar haren. Ze had een kleine bob en was maar al te trots dat haar haren door de lokale kapper gedaan werden (Lees: weaven en braiden, want hun eigen haar, daar valt niets mee aan te vangen… Haar woorden, niet de mijne.) Ik had met mijn grote mond aan de gids laten vallen dat we hadden geprobeerd mijn haar te kleuren en dat het dus duidelijk mislukt was (al vind ik het nu wel erg leuk staan). De volgende stop was dan ook haar kapper. Hier kon ik mijn haar wel even laten doen indien ik dat wenste… De kapperszaak was echter niets meer dan een container zoals in de Haven van Antwerpen met wat verlichting en een wastafel. Ze was wel dé beste kapper van heel Walmer, hebben we van horen zeggen…

Plots kwam er in de zaak een kindje binnen gewandeld, ik schatte ze een jaar of vier/vijf. Nog geen minuut later “Miss Yvette!” Het kindje had haar juf meteen herkent en verschool zich achter de benen van haar mama. Zo, nu was het helemaal reëel… onze kids wonen hier echt.

Next up? Het huisje van iemand die nog niet beschikte over een free housing space van de regering. We waren meer dan welkom om binnen te stappen in haar ‘shack’ zoals zij het noemde. Hoewel het er in erbarmelijke toestanden bij lag (aan elkaar getimmerde houten panelen, bij elkaar gesprokkelde materialen om een dak mee te maken, een in elkaar geknutselde deur, …) konden we echter enkel maar met respect en bewondering naar het huis kijken. Deze vrouw had dit zélf gebouwd, had zelf voor onderdak voor zichzelf en haar kinderen gezorgd. Ik denk niet dat ik met de beste wil van de wereld zoiets zou kunnen realiseren… laat staan dat het er zo stevig en best (gegeven de omstandigheden) veilig uit zag.

Waar we tijdens onze wandeling natuurlijk niet om heen konden was dat de armoede duidelijk te zien is in de ‘straten’. Je ziet het aan de shacks, je ziet het aan de super magere straathonden, aan de tonnen vuilnis op de grond, maar ook aan de grote aantallen dronkaards die om 10:00 al over de straten aan het paraderen waren. De mensen stoken hier hun eigen drank om aan de realiteit te ontsnappen en hoewel drank absoluut nooit de oplossing kan zijn, ik kon het soms wel begrijpen. 



Ik weet nu waar mijn kinderen vandaan komen en ik kan alleen maar meer en meer respect voor hen hebben. Ze lopen altijd met een lach op hun gezicht, zijn altijd vriendelijk en eerlijk en bovenal zijn ze dankbaar voor alles wat ze krijgen.

Wat wij hebben gezien, je kan het eigenlijk niet beschrijven. Je zou het zelf moeten zien.
Wij kunnen veel van hen leren, in plaats van andersom. 🖤🇿🇦