Chiquita the cheetah

Zondag stond er weer een leuke activiteit op de planning! We stonden maar al te graag wat vroeger op, want we gingen Daniell's Cheetah farm bezoeken! 

Rond 8 uur stond de wekker, met kleine oogjes kropen we uit ons bedje en kleedden we ons allemaal aan. Deze keer geen gewone shortjes en een shirt, maar leuke outfitjes want er gingen foto's gemaakt worden! En wat voor foto's!!

Rond half 9 bestelden we een Uber richting de luchthaven om onze gehuurde auto op te gaan halen. Deze keer niet onze super coole Tiguan, maar een kleiner model. We moesten maar met vieren in de wagen passen en deze keer was Anika de chauffeur die ons veilig tot op de locatie moest brengen.

GPS ingesteld, klaar om te vertrekken... Nog een laatste keer controleren of het adres klopte en een klein uur later arriveerden we in het midden van een woonwijk. Huh? Dit leek ons toch een beetje een rare plaats om een Cheetah Farm te openen? Ja hoor, we zaten toch verkeerd. GPS opnieuw instellen, ditmaal op de coördinaten en een kleine 20 minuten later arriveerden we op de juiste plaats. We schreven ons in, betaalden een kleine 90R (ongeveer 5,5 euro!!) en kregen daarvoor een gids die ons wegwijs zou maken door de farm. 

We startten bij de Stokstaartjes en kregen wat informatie over de Cheetahs en waarom zij zo bedreigd zijn in Zuid-Afrika. Zo kregen we te horen dat de kleintjes slechts 17 % kans hebben om hun tweede levensjaar te overleven. Dit zou komen doordat welpjes worden aangevallen door andere roofdieren zoals hyena's en leeuwen. Logisch eigenlijk, want hoe minder roofdiermonden er gevuld moeten worden hoe meer kans de andere dieren hebben op een lekker, vers stukje vlees. Een andere reden zou zijn omdat het hier zo enorm warm kan worden en een Cheetah niet kan zweten. Net zoals een hond moet het afkoelen door te hijgen en de tong buiten de mond te hangen. Als er dan een hete zomer is, waarbij soms 50 graden overschreden wordt... Dan kunnen er al eens welpjes sterven. 

Na deze uitleg gingen we op pad door de accommodatie. We kregen servals, jachtluipaarden, leeuwen, caracals (lijkt wat op een Lynx, maar is het niet), hyena's en natuurlijk cheetahs te zien. Bij elke soort kregen we uitleg over waarom zij bedreigd zijn in Zuid-Afrika of wereldwijd en hoe Daniell Cheetah Farm er alles aan probeert te doen om hun aantallen te doen stijgen. 

Zo leerden we bijvoorbeeld dat er hier nog vrij vaak aan illegale jacht en zelfs aan canned hunting wordt gedaan. Dit houdt in dat mensen een groot bedrag neertellen om een wild dier (bijvoorbeeld een leeuw) neer te schieten dat binnenin een omheining zit. Normaal zijn hier strikte regels voor zoals: de jager moet  te voet gaan jagen om het 'eerlijk' te maken, of de omgeving waarin de dieren zitten moeten minstens zoveel hectaren bevatten... Ook hier worden de regels aan hun laars gelapt, door de dieren bijvoorbeeld op voorhand te verdoven vooraleer ze in de nieuwe, omheinde omgeving worden losgelaten... Waardoor ze meestal niet veel verder dan 500 meter geraken en het nog vrij gemakkelijk is om de dieren te tracken  doordat de pootafdrukken nog vers zijn. Daarnaast moet het dier normaal (volgens de regels) ook telkens reeds 3 maanden in de omgeving zitten vooraleer er op gejaagd mag worden. Dit zou de kans op overleven voor het dier vergroten, aangezien het zijn verstopplaatsen reeds kent... Hier worden jammer genoeg ook vaak genoeg de regels overboord gegooid.

Zo'n verhalen kregen we heel de tijd te horen van onze gids, waardoor we eigenlijk allemaal een beetje afschuw kregen van onze eigen soort: de mens. Later vertelde de gids dat jagen in sommige gevallen echter wel goed kon zijn voor de eco-systemen omdat sommige dieren een overpopulatie hebben en daardoor andere diersoorten minder kans hadden op overleven. Hierdoor zou het dus wel goed kunnen zijn dat sommige trophy hunters permits kunnen aankopen om een bepaalde diersoort en een vast aantal van die dieren te kunnen neerschieten. Op deze manier gaat het geld van de permits richting de parken die op hun beurt andere diersoorten kunnen helpen overleven of medicatie toedienen aan zieke dieren. Ook al voelt het trophy hunten nog steeds fout aan, er zijn dus wel 'goede' kanten aan te vinden volgens onze gids. Al zal je mij (en ik denk ook de andere studenten) nooit naar een geweer zien grijpen hier!

Na alle uitleg was het tijd voor de moment supreme... We gingen samen in een hok met een Cheetah! Op voorhand werden we uitgelegd dat de dieren in deze omheining een eigen willetje hadden en dat ze nooit gedwongen zouden worden om het contact met de mensen aan te gaan. We mochten niet vergeten dat dit een wild dier was, maar tot hiertoe was er nog nooit iets voorgevallen. 'Hopelijk zijn wij niet de eersten dan...' zei ik nog al spottend tegen Tinne. We deden al onze losse voorwerpen uit en lieten deze achter buiten het verblijf... Een handtas kon namelijk zo maar even als een speelgoedje bezien worden... Iets later ging de poort open en stonden we bij Chiquita. 

Chiquita betekent 'Klein vrouwtje' in het Spaans. De Cheetah was een vrouwtje en was volwassen. Ze was echter een serieus pak kleiner dan de gemiddelde cheetah, dus de naam was op haar lijf geschreven! Onze gids Max knielde naast haar neer en bood haar arm aan. We stonden al meer dan een uur in de blakende zon en waren dus allemaal goed aan het zweten. Perfect zo blijkt, want cheetahs houden blijkbaar wel van een beetje zout. Chiquita stond op en wandelde rustig richting Max. Nog geen 10 seconden later was ze de arm van Max aan het aflikken en liet Max ons zien hoe we de cheetah moesten benaderen. Even later was het aan mij. Ik stapte voorzichtig richting de cheetah en bood haar mijn arm aan. Enkele seconden later voelde ik haar tong over mijn arm, net zoals schuurpapier. Ze spinde. Aarzelend bewoog ik mijn arm richting mijn andere arm om mijn linkerhand vrij te maken om haar te aaien. Dit was zo ontzettend cool. Op geen enkel moment heb ik me onveilig gevoeld. 

Uiteraard wisten we dat hier commentaar op zou komen, vanaf dat onze foto's online zouden staan. Hier waren we op voorbereid en we willen nogmaals benadrukken dat de Cheetahs geen toeristische attractie zijn. De hoofddoelen van de Cheetah farm is om mensen te educeren over de wilde katten die je in Zuid-Afrika kan vinden, maar ook om mensen te doen nadenken over onze impact op wildlife door bijvoorbeeld toerisme of landbouw. Daarnaast is de farm ook opgericht om doelbewust te fokken met de dieren om de aantallen weer te doen stijgen. Hun einddoel is om (vanaf de wetgeving het toelaat) enkele dieren weer in het wild vrij te laten. De cheetahs waarmee wij in de kooi zijn gestapt zijn nog steeds wilde dieren en zullen nooit onder druk gezet worden om tot bij ons te komen. De dieren worden nooit benadert met stokken of taisers en zijn van nature eerder vluchters dan vechters. Aan de lichaamstaal van de cheetah te zien (en te horen) had ze er totaal geen probleem mee om tot bij ons te komen en genoot ze zelf van de aandacht. Ikzelf zal denk ik nooit op een olifant kruipen, omdat de vrije wil van het dier hier niet meer aanwezig is. Dit voelde voor mij persoonlijk helemaal anders aan en ik ben blij dat ik de kans gekregen heb om dit te doen.

Zondag was een leerrijke dag en ik hield van elke seconde.