Op 7 april stond één van de grootste sportevenementen die Port Elizabeth rijk is weer op de planning. THE IRON MAN! Voor de mensen die niet weten wat een Iron Man is, dit is een triathlon... en eentje die niet voor watjes is weggelegd. De atleten moeten maar liefst 3,8 km zwemmen in open water, daarna een helse fietstocht van 180 kilometer om dan nog te eindigen met een volledige marathon.
Ook wij deden mee, vanaf de zijlijn weliswaar. Yvette, Anika en ik gaven ons op als vrijwilliger om de organisatie bij te staan in de veiligheid van het sportgebeuren. We stonden elks op een kruispunt om verlorengelopen auto's wegwijs te maken naar het dichtstbijzijnde crossingpoint. Veel auto's moesten we eigenlijk niet helpen, want zowat heel PE stond wel ergens aan de zijlijn om de atleten aan te moedig. Alsook wij, daarom doopte ik mezelf om tot een Voluncheer... Vrijwilliger, cheerleader... snaptem? Pff, stomme mopjes...
Anyways, veel moesten we dus niet echt doen en we konden zelf ook echt van de race genieten. Mensen voorbij zien komen die 'al' na 90 kilometer ver door hun reserves zaten toch een duwtje in de rug kunnen steken door ze even een applaus te geven of diegene die er echt voor gingen nog wat extra pit te geven door er verschillende slogans naar te roepen. Het was echt super tof...
Maar toen.. en dit verzin ik niet... toen kwamen de nonnen.
Rond een uur of vier, de race was nog steeds volop bezig (er doen duizenden mensen mee, alee ja...), zag ik plots vijf of zes auto's op een rij aan het kruispunt aankomen. Er staan borden, er zijn linten gespannen om duidelijk te maken dat je er niet voorbij mocht, maar toch... INEENS ZIE IK EEN AUTO OVER HET GRAS RIJDEN EN VOLOP OP HET RIJVAK VAN DE ATLETEN SCHEUREN. WAT???? In volle paniek, want die auto ging enorm snel, spurtte ik af op de rest van de auto's die maar al te graag het voorbeeld volgden. Ik zwaaide met mijn armen en riep allerlei zaken in het Engels, de tweede auto remde af (hij moest wel want ik stond voor hem) en deed zijn raampje open. Terwijl ik mezelf naar de zijkant van de auto begaf en dus voor de auto weg was, gaf ook deze auto plankgas. Ik kon mijn ogen niet geloven. Bij auto nummer drie ging mijn arm dus meteen op de auto liggen en plaatste ik deze in het raamkozijn. Meteen zie ik dezelfde outfitjes in deze auto als in de andere twee auto's die daarvoor kwamen en de auto's die erachter stonden. Een wit kapje op het hoofd, een volledig gesloten wit hemdje met daarover een rood soort van kleed en... een gigantisch kruis aan een ketting. NONNEN. Ik besloot dus even een kleine conversatie aan te gaan.
De volgende conversatie kwam op gang...
IK : "I'm sorry madame, due to the Iron Man this road is blocked."
NON : "Why is it blocked, there is no one here?"
IK : "There are still cyclists on the road, but you can cross safely on the next intersection if you just drive next to that building, you'll get there."
NON : " But the other cars went as well and they are our friends."
IK : "I'm sorry for the inconvenience but it's for the safety of our athletes... so it is not allowed to cross here or drive on this road."
NON: "BUT WE HAVE PERMISSION FROM GOD."
En plots gaf de bestuurdernon plankgas en gingen ze mooi de weg op tegen 100 km/u.
De andere twee auto's heb ik met behulp van boe-roepende toeschouwers kunnen tegenhouden door een mensenmuur te vormen. Al een geluk, maar dat hebben we dan ook weer eens meegemaakt zeker?
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een verhaal đ Een wegcode respecteren in Zuid-Afrika is niet altijd nodig en zeker niet voor nonnen đđ' die les hebben we ondertussen geleerd. Gelukkig hebben supporters je geholpen om de andere auto's mee tegen te houden đđđĒ