Afscheid en thuiskomst

Zoals ik beloofd had volgde er nog een laatste blog, een blog over mijn afscheid.😪

3 Mei, de dag waar we allemaal hard tegenop keken, afscheid nemen van de school, de leerkrachten, de andere collega's  maar het moeilijkste van al, de kindjes. Oh wat was ik de afgelopen 3 maanden van die kindjes gaan houden. Allemaal hadden ze iets bijzonders, waren uniek op hun manier en hadden hun plaats in mijn hart veroverd.❤

Omdat ik mijn laatste dag niet zomaar voorbij wou laten gaan had ik een verrassing voor ze. We hadden een hele mooie klasfoto gemaakt en ik had het idee om deze op een grote taart te laten maken. Zo gezegd zo gedaan, Nita bestelde in het begin van de week bij de beste bakker uit het dorp een enorme taart met onze foto erop. Donderdag avond ging ik samen met Nita de taart ophalen, wat was hij mooi! De hele rit terug naar huis kon ik mijn ogen er niet vanaf houden, de kindjes gingen dit super vinden!🎂🍰

Vrijdag kon ik niet wachten om mijn taart te laten zien, we gingen de taart pas na de pauze opeten dus ik moest nog wachten tot half 11. Dju toch, want die chocoladetaart zag er echt wel heel goed uit! Na een lange voormiddag vol spelletjes, knutselen en groepswerk was het eindelijk half 11, tijd om de taart te voorschijn te halen. Ik stapte de klas binnen en al die kleine oogjes staarde me nieuwsgierig aan en ik kon zo hun gedachte horen "wat zit er in die enorme doos?". Toen ik de doos open deed en die enthousiaste gezichtjes zag vulde mijn hart met liefde. Dit was de dankbaarheid waar ik een paar blogs geleden over sprak. Hun oogjes zoekend naar hun eigen gezicht gevolgd door "Wow zijn wij dat echt?" "Mogen wij die echt opeten?". Dit was het eerste moment dat ik moest slikken, ik moest zo meteen echt afscheid gaan nemen van deze klas. Oké kom op Yvette herpak jezelf je kan nu echt niet beginnen huilen 🙄 Toen elk kind de taart goed had bestudeerd en zichzelf had gevonden kon ik hem in stukjes snijden, iedereen kreeg en stukje en oh wat smulde ze van hun taart! Geniet van de foto's hieronder!

Nadat de heerlijke taart op gesmuld was, was het tijd om de boekentasjes te pakken en te wachten op de bus. Dit was het moment, nu moest ik afscheid nemen. De laatste keer een knuffel, een glimlach en een van de vreemde hand shakes die jullie me geleerd hadden. Ik kon me best goed houden tot Sethu naar me toe kwam "Miss Yvette i will never forget you and i will miss you so much" Daar ging ik dan, de tranen rolde over mijn wangen. Nadat ik elk kind een dikke knuffel had gegeven was het tijd om ze een laatste keer uit te zwaaien, ze stapte op de bus en voor een laatste keer zwaaide we nog eens. De bus reed weg en daar kwamen mijn tranen weer, nu was het echt, deze kindjes ging ik niet meer zien (voorlopig toch).😥😪

Van mijn juf moest ik gelukkig nog geen afscheid nemen, we gingen vanmiddag samen met alle collega's lunchen als afscheid. Voor de lunch nog snel een cadeautje gaan halen voor mijn juf en daarna lekker gaan eten. Het was super gezellig en een geweldige afsluiter van de 3 maanden fijne samenwerking. Maar jammer genoeg na het etentje was het ook tijd om afscheid te nemen van mijn juf.... Dit vonden we beide erg moeilijk. 3 Maanden dag in dag uit samenwerken creëert duidelijk een band, we waren geen collega's maar echt vrienden geworden. Ik heb zoveel van haar geleerd en ben haar enorm dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan heeft. Lize, als je dit leest, nogmaals heel heel heel hard bedankt voor alles!❤

Een aantal weken geleden had ik jullie verteld over de jurk die ik door de kinderen ging laten tekenen. Het is de bedoeling dat wanneer ik mijn eindwerk presenteer ik deze jurk draag, omdat mijn eindwerk in Zuid-Afrika is uitgevoerd en deze jurk een prachtige herinnering is. De jurk is af en ik laat jullie graag het prachtige resultaat zien hieronder! 

7 Mei was het dan tijd om het vliegtuig naar huis te pakken. Hier hadden we allemaal wel zin in, nu we geen les meer gaven voelde we ons nogal nutteloos hier. Onze koffers gepakt en met een propvolle auto op weg naar het vliegveld. Eenmaal aangekomen moesten we weer afscheid nemen maar deze keer van Nita. Ook dat was niet gemakkelijk want Nita had de dag van ons vertrek die ochtend haar hondje moeten afgeven.🐶 Ze bleef nu wij vertrokken dus helemaal alleen achter. Dit maakte het voor ons nog wat moeilijker en we pinkte bij het afscheid een traantje weg. Toen we afscheid genomen hadden besefte we dat we nog lang niet thuis waren, we hadden nog een terugreis van 22 uur (die later 26 uur bleek te zijn) ⏰ voor de boeg. Eenmaal op het 1e vliegtuig keken we er weer naar uit om terug thuis te zijn. Want hoewel we het niet echt gemist hadden, terug thuis zijn is toch fijn. De eerste vlucht was zo voorbij, deze duurde maar een klein uurtje. We moesten nog 4 uur wachten tot de volgende vlucht maar dit ging best snel voorbij, ergens een hapje eten en het was al tijd om te boarden.✈ De volgende was de lange vlucht, een vlucht van 11 uur. Eerst kregen we eten met wat wijn daarna keek ik een film want het vliegtuig is uitgerust met een tv in elke stoel. En toen de film afgelopen was besloot ik te gaan slapen, het was 1 uur s' nachts dus dat moest wel lukken. Dat was dus fout gedacht.. slapen zat er niet in, op een of andere manier was dat onmogelijk. Ik vond geen juiste positie, kon mijn benen niet strekken en de stoel ging niet ver genoeg achteruit. Oké goed ik heb als ik alles op tel toch 2 uur kunnen slapen, niet lang maar toch iets. Daarna kregen we ontbijt, een lekkere omelet met fruitsap, kon slechter 😊 Na een laaaaange vlucht waren we aangekomen in Londen. Hier had ik nood aan een koffie, een goede grote van de Starbucks. Hier had ik zo naar uitgekeken, want de Starbucks kon ik onmogelijk vinden in Zuid-Afrika. Ook hier moesten we normaal weer 4 uur wachten maar omdat het zo een slecht weer was zijn we pas 1.5 uur later kunnen opstijgen. Eindelijk, na 26 uur reizen waren we aangekomen in Brussel. Iedereen had zijn welkomst comité bij (maar de mijne trof wel alle verwachtingen!). Mijn welkomst comité had hun eigen t-shirts laten maken met mijn gezicht erop, ja je leest het goed! En 2 spandoeken, met een super super lieve tekst erop! Ja je kan het alweer raden ook toen heb ik weer moeten huilen 🤣 Eenmaal thuis aangekomen stonden er nog een heleboel verassingen te wachten. Oma had een super mooie alpaca laten haken speciaal voor mij! Ook stond er een grote opblaas alpaca en ballonnen en slingers door het hele huis. Dat was nog eens een warm welkom! En als afsluiter zijn we frietjes gaan eten, oh dat had ik gemist want in Afrika frietjes bakken? Kunnen ze dus echt niet!😂

Dit was dus mijn afscheid en mijn aankomst... En ook mijn laatste blog. Maar wie weet misschien tot nog eens en heet de blog dan "Juf Yvette de wereld rond"😉